Ze is in één klap weggevaagd en een vrouw geworden die ze niet wil zijn. Voor de buitenwereld houdt ze zich groot, maar ze zit iedere dag in een ‘loop’, opgesloten in haar huis, scrollend op haar mobiel, loerend naar haar grootste kwelling: zijn nieuwe vriendin Sylvia, die ze het liefst zou willen wurgen. Deze Sylvia, de smetteloze stijlvolle social-media snol, die alles en iedereen zit te ‘beinfluencen’ heeft haar volledig in de tang.

Hoe komt ze hier ooit nog uit? Ze heeft geen idee hoe ze zich moet opstellen tegenover haar ex, zijn nieuwe vriendin, haar bemoeizuchtige moeder, de nieuwe mannen en al die lege ruimte die haar ineens zit aan te staren. Susan gooit al haar kokende woede en frustratie eruit en beukt als een gek op een stuk klei dat allerlei vormen aanneemt. Ondertussen plaatst ze wel nog even met een big smile een selfie op Instagram, ‘Love my life so much’, want Stephan kwijtraken is één ding, maar haar trouwe achterban verliezen dat nooit. Of moet ze stoppen met al dat gefake? Want ze zit nu wel heel erg af te geven op Sylvia, maar is zij zelf nog wel zo oprecht?

Susan raast, tiert, huilt, lacht, schopt, danst, zuipt, zingt en gaat diep, heel diep.

Zo diep dat er alleen nog maar een weg omhoog is.

Spel: Barbara Sofie van Middelkoop

Tekst: Monique Manuels