Samuel Beckett schreef in 1958 het toneelstuk Krapp’s laatste band. Het middelste luik is gebaseerd op deze tekst. De twee zijluiken bieden, net als bij een drieluik in de schilderkunst, een variatie op het hoofdthema van het middelste luik: herinneren en het verleden. In deze delen zijn stukken tekst verwerkt uit het proza van Beckett.

In muziek vond Beckett stemmingen, structuur en ritmes die hij gebruikte in zijn teksten voor theater, radio en televisie. De drie delen in de voorstelling worden verbonden door muziek van het Strijkkwartet no 1, deel 4 van Erwin Schulhoff.

In Krapp’s laatste band gaat Krapp, een oude man, ooit een ambitieus schrijver, terug naar herinneringen uit zijn jeugd, loopbaan en liefdesleven. Hij luistert op een bandrecorder dagboeknotities van 30 jaar geleden terug. Daarna spreekt hij zijn overwegingen in op een nieuwe ‘laatste’ band, Tussen zijn jongere zelf en zijn huidige ik gaapt een enorme kloof.

Krapps laatste band is één van de meest persoonlijke stukken van Beckett met autobiografische elementen. Zelfs de tedere lyriek in de tekst is in tegenstelling tot ander werk van Beckett.

Acteur Stef van den Eijnden en regisseur Wim Meuwissen kennen elkaar van hun jarenlange samenwerking bij Theatergroep De Gebroeders Flint en Theaterhuize Linda in stukken van Charles Bukowski en John Berger. Wim Meuwissen regisseerde eerder Beckett’s Act sans Paroles 1 en 2.

Stef van den Eijnden speelde eerder in Beckett’s Eindspel bij Het Zuidelijk Toneel en maakte na de mimeopleiding een eigen bewerking van Beckett’s Malone sterft.

Auteur: Samuel Beckett (Dublin 1903 – Parijs 1989) | Nobelprijs Literatuur 1969.

Muziek: Erwin Schulhoff (Tsjechië 1894 – 1945) | Strijkkwartet no 1, deel 4.

Concept: Wim Meuwissen & Stef van den Eijnden

Spel: Stef van den Eijnden

Regie: Wim Meuwissen

Decor: Bert van der Sluijs

Foto’s: Janus van den Eijnden