Met deze tragedie begint de raamvertelling door Greet. Op haar 80ste verjaardag wordt ze in haar bejaardenflatje door verzorgster Soumaya (23 jaar) klaargemaakt om in de gezamenlijke koffiekamer haar verjaardag te gaan vieren. Greet neemt ons mee in haar levensverhaal, startend op deze fatale dag in 1945. Ze vertelt uitgebreid over haar leven in de Jordaan als alleenstaande moeder van Loes en Jan. Over de onderlinge saamhorigheid tussen de buurtbewoners, die versterkt wordt door het samenkomen met het koor de Belcanto’s, opgericht door haar man Jopie. Dit alles tegen de achtergrond van de Jordaan, van de armoede en het verval van de wijk. Van de plannen van de gemeente in de jaren ‘80 en ‘90 om de oorspronkelijke bouw te vervangen door nieuwbouw en de uittocht van de echte Jordanezen naar Purmerend en Almere. En van de komst van Yuppen en studenten, die de wijk weliswaar hebben gered van nieuwbouw en verval, maar daarmee ook het unieke karakter van de wijk definitief hebben veranderd.

Een verhaal vol van emotie, melancholie, teleurstelling en verbittering, maar vooral ook hoop en verzoening! Het stuk wordt muzikaal ondersteund door de typische belcanto muziekstijl, zoals we die bijvoorbeeld kennen van Willy Alberti en Johnny Jordaan. (Fragmenten van) Nummers die de revue passeren, in eigen arrangementen, zijn onder meer: Funiculi, Funicola, Breng eens een zonnetje onder de mensen, Samen zijn, Non ti scordar di me, Bij ons in de Jordaan, Nessun dorma en Amsterdams Parfum. 

Website: Onze Jordaan

In de pers

Trouw ★★★★★
“Mix van opera en Jordanese liedjes werkt geweldig”

Het Parool
“Sodeju, wat zit Ellen Pieters geweldig in haar rol”

de Volkskrant ★★★★★
“Warmbloedig en ontroerend, en muzikaal gezien subliem”

NRC ★★★★★
“slim bewerkt en waanzinnig goed gezongen”

Theaterkrant
“Wees voorbereid op een lach en een traan”