Het bekendste werk van Simeon ten Holt is Canto Ostinato (1977-1979), en de populariteit ervan is alleen maar toegenomen.

Canto is al spelend op het klavier ontstaan, en bestaat uit 106 secties van enkele maten in de toonsoort bes mineur.

De verschillende secties mogen niet verwisseld worden, en ten Holt was ook duidelijk over het aan te houden tempo.

Met de speelduur kan wel gevariëerd worden, van zestig minuten tot enkele uren.

Canto Ostinato (letterlijk vertaald: aanhoudend gezang) is een compositie over tijd, ruimte en een eeuwigdurende beweging.

De pianisten moeten goed op elkaar letten, elkaar signalen geven, en op elkaar reageren. Ten Holt noemt dat ‘rotondementaliteit’.

Hij zegt over het samenspel: “Het middendeel kun je bijvoorbeeld gebonden spelen, maar ook plotseling staccato en dan geeft dat een sterk klankkleur verschil.

Het gaat in mijn stukken om een sociaal proces, waarin de spelers elkaar moeten vinden.

Ik heb dan ook wel goede pianisten nodig, maar geen sterren, want sterpianisten zijn te solistisch. Bij mij moeten ze een interactie met elkaar aangaan.

Dat is het geheim!”

Het succes van deze muziek kan worden verklaard, omdat het op een emotioneel niveau contact maakt met het publiek en ze meeneemt op een unieke reis

door een muzikale ruimte. Dat is ook heel mooi te zien in de documentaire ‘Over Canto’, wat dit muziekstuk bij mensen losmaakt.